ależ cisza zaległa? umarli wszyscy? na ferie wyjechali? a może liczą kwoty? i wychodzi im, że topienie 400 000 zł w szkole to jednak nie do końca racjonalne wydawanie publicznych pieniędzy?

PS po ostatniej sesji na wyróżnienie zasługuje p. dyrektor z Łoponia, za aktorstwo, zdolności krasomówcze (i trzeźwość umysłu), którymi zabłysnęła wypowiadając znamienite słowa: "przecież to tylko 40 tys. miesięcznie". no przecież! tylko...

Ależ oczywiście, że tylko... tylko 40 tysięcy, to tylko trzy pensje w urzędzie...tylko tyle, ile miesięcznie kosztuje GZEAS ?

Chyba nie będzie tu Szanowny jj udowadniał, że takiej bogatej gminy nie stać na drobne wydatki?

Przez tyle lat to mogły być drobne kwoty, a teraz nagle stały się duże ?

moment moment drogi JKMie, rozumiem (nie negując plagi przejawów marnotrawstwa w historii UG Wojnicz), że nie widzisz problemu w tym, że publiczne pieniądze są przejadane, wydawane nieracjonalnie (nieracjonalnie skoro za znacznie mniejsze można oczekiwać uzyskania co najmniej takich samych lub lepszych efektów) w dodatku kosztem realizacji innych zadań? rozumiem, że nie ma problemu?

podkreślam, nie twierdzę, że nie ma nieracjonalnie funkcjonujących obszarów w gminie, ale póki co rozmawiamy o oświacie.

Nie to miałem na myśli. Przez wiele lat przyzwyczajano wszystkich w tej gminie do tego, że dopłacanie to jest standard. Funkcjonowało nawet pojęcie "ponadstandardowych" oraz "wysokich standardów", co zawsze było wchodzeniem w absurdalność, bo czy może być WYSOKA PRZECIĘTNOŚĆ?

Problem widzę w ten sposób (i to miałem na myśli w poprzednim poście), że oszczędzanie należy zacząć od siebie, czyli od urzędu i własnej pensji. Na razie widzę tylko próby szukania oszczędności budżetowych przez ograniczenie wydatków na szkoły, a przecież 390 tysięcy, a nie 40 tysięcy co miesiąc wydaje się na obsługę zadłużenia i ktoś to zadłużanie jeszcze w roku 2010 opiniował pozytywnie. Wtedy nie było mowy o oszczędzaniu miesięcznie 390 tysięcy, a teraz nagle 40 tysięcy jest dużą sumą?

Przecież do szkoły w Milówce i Łoponiu dopłaca się rocznie TYLKO tyle, ile miesięcznie DOPŁACA SIĘ do pożyczek. Bankom można oddawać lekką rączką pieniądze, a na szkoły to już nie?

Dla mnie logika marnotrawienia środków jest ta sama w obu przypadkach.

Może jeszcze jaśniej: dlaczego dokładanie 390 tysięcy miesięcznie do banków nie jest marnotrawstwem, a dokładanie 40 tysięcy do szkoły w Łoponiu to marnotrawstwo?

JKM do niedawna mówiono dobro społeczne - "szastano pieniędzmi" na różne nie trafione inwestycje, teraz dobro dziecka nie ma żadnego znaczenia

jj napisał:


Dlaczego niby mamy rozmawiać tylko o oświacie? Nie lepiej rozmawiać o oszczędnościach w gminie?

JKM napisał:


oj, ale precyzyjniej, drogi JKMie, precyzyjniej. nikt do pożyczki nie dopłaca miesięcznie 390 tys. bo odsetki tyle nie wynoszą. to pieniądze które oddajemy wraz z odsetkami od nich.
dlaczego jeszcze w 2010 r. wzięto kredyt? podejrzewam, że z bardzo prostego powodu, nie zamknięto by wówczas budżetu a więc de facto nie byłoby nawet szans podjęcia próby naprawy sytuacji jak np. ze szkołami.

dokładanie do banków nie jest marnotrawstwem bo jeśli nawet pieniądze te nie zostały w pełni zainwestowane ale przyczyniły się chociażby do zachowania płynności a w efekcie dalszych prób naprawy to nie jest to dla mnie marnotrawstwo.

dlaczego dokładanie do szkół nim jest? a no dlatego, że po pierwsze idzie to głównie na świadczenia dla nauczycieli, po drugie NIC z tych pieniędzy nie zostanie (z całym szacunkiem ale Noblista to w Łoponiu wykształcony nie zostanie), po trzecie zaś jak już powiedziałem: za znacznie mniejsze pieniądze można uzyskać co najmniej takie same lub nawet lepsze efekty, czyż nie jest to najlepszym wskaźnikiem marnotrawstwa?

JKM napisał:


rozmawiamy (czas teraźniejszy), a nie mamy rozmawiać. chodziło mi o bieżącą (w tym wątku) dyskusję nad problemem oświaty. być może zabrzmiało nieprecyzyjnie za co przepraszam.

jj napisał:


Precyzyjniej, Szanowny jj, precyzyjniej, nauczyciele nie otrzymują zasiłków dla nic nierobiących (świadczeń), ale otrzymują wynagrodzenie za pracę. Czy NIC z tych pieniędzy nie zostanie, to już nie od nauczycieli zależy. Na tym poziomie nauczania kładzie się fundamenty (odsyłam do przypowieści ewangelicznej o budowaniu na skale i na piasku). To efekt pewnej medialnej nagonki na nauczycieli, że postrzega się ich jako świadczeniobiorców, a nie ważny element dbałości o przyszłość Polski ("Takie będą Rzeczypospolite...")

Nie zawsze trzeba oczekiwać Noblistów, czasami wystarczy mądry radny we wsi i mądry burmistrz w gminie. Gdy uda się wykształcić zdolnych liderów, wtedy społeczność może się rozwijać. W wielu środowiskach tacy lokalni liderzy są. Według mnie, mocno specyficzny pod tym względem jest Wojnicz, bo tu panuje swoiste akcentowanie znaczenia tylko oligarchii, co rzutuje na relacje i ustrój gminny.

Czytałem nieco biografii ludzi wybitnych i oni nigdy nie zapominali o swoich nauczycielach. W dziełach pedagogicznych można znaleźć twierdzenie, że pomiędzy uczniem a nauczycielem zawsze budowana jest relacja Uczeń - Mistrz. Oczywiście wiem, że współczesne akty prawa oświatowego oraz koncepcje dydaktyczne bardzo utrudniają podmiotowe relacje w szkole, bo wszędzie próbuje się wprowadzić biurwokratyczną papierkologię, ale nadal są w szkołach podstawowych i gimnazjach nauczyciele, którzy odciskają swój charakter i pracują z charyzmą.

Dlatego nie jestem zwolennikiem uogólnień i mierzenia wszystkich jedną miarą. Gdy mi zarzucano brak obiektywizmu, to się zawsze w duszy śmiałem, bo jestem zadeklarowanym zwolennikiem subiektywizmu (to w fizyce nazywane jest osobliwością i warunkami granicznymi; moi krytycy też mieli do dyspozycji tylko subiektywne punkty widzenia; choć głośno krzyczeli i postulowali obiektywizm, przy okazji wyrażali zawsze wstręt do krytycyzmu, którego wartość tkwi w intersubiektywizmie - przepraszam za tę przydługą autorefleksję) i i indywidualizmu, choć uznaję w praktyce rolę tępej i walcowatej masy kolektywizmu.

Szkoła ma za zadanie równać szanse wszystkich uczniów, czasami się jej jednak nie udaje to zadanie i ktoś wyrasta ponad przeciętność, czyli STANDARDY. Wtedy nie jest wykluczone, że zostanie Noblistą, co się niektórym Polakom udało (nie był to jednak ślepy traf, ale wynik pracy i talentu, a także - bądźmy szczerzy - pewnej... skłonności Kapituły). Ponieważ Nobel ustanowił nagrodę tylko dla tych, którzy skończyli szkoły podstawowe i zdali maturę, więc na pewno nie mają szansy na nagrodę ci, co nie będą odpowiednio kształceni na tym poziomie.

dla zainteresowanych (do dyskusji): wyborcza.pl/1,76842,11008042,Podziemna_reforma_edukacji.html